PATRON

Patronem III Liceum Ogólnokształcącego jest Cyprian Kamil Norwid.

Urodzony 24 września 1821 we wsi Laskowo-Głuchy (okolice Warszawy).
Wcześnie osierocony (ojciec Jan zmarł w więzieniu za długi), wychowywał się u babki Hilarii
z Sobieskich Zdziechowskiej (kwestia koligacji rodzinnych niejednokrotnie powracała
w tekstach Norwida, który  pisał nie tylko o swoim fikcyjnym normandzkim rodowodzie,
przeciwstawiając go przyrodzonym wadom "Słowian" i "Mazurów", ale także o bliskiej więzi
z rodziną króla Jana III). Razem ze starszym bratem Ludwikiem (poetą) uczył się
w gimnazjum warszawskim w latach 1831-1832 i 1834-1837.
Tam poznał m.in. Felicjana Faleńskiego i Aleksandra Niewiarowskiego
(autora m.in. Szkiców o Cyganerii Warszawskiej). Nie kończąc piątej klasy
naukę przerwał i wstąpił do prywatnej szkoły malarskiej. W późniejszym okresie
braki w edukacji będzie uzupełniał, gromadząc wiedzę z najróżniejszych dziedzin,
często bardzo przypadkowo; ta chaotyczna i nieuporządkowana wiedza umożliwiała mu później
autorytatywne wypowiedzi na temat historii i współczesności cywilizacji europejskiej.
Także jego studia artystyczne w dziedzinie malarstwa i rzeźby, mimo powoływania się na
tradycje wielkich twórców Renesansu, miały charakter chaotycznych i przypadkowych poszukiwań.

Debiutuje jako poeta w roku 1840 na łamach prasy warszawskiej. jesienią 1841 odbył razem
z Władysławem Wężykiem podróż po Królestwie Kongresowym. W drugą wędrówkę wyruszył
w 1842 roku z Antonim Czajkowskim, któremu po latach zadedykuje Fortepian Szopena.
We wrześniu 1842 wyjechał za granicę, by nigdy już nie powrócić do kraju. Podróżuje po Europie,
odwiedza Drezno, Norymbergę, Monachium, Weronę, Ferrarę, Florencję.
We Florencji zapisuje się na oddział rzeźby Akademii Sztuk Pięknych;
odwiedza Neapol i Rzym. W roku 1845 w Rzymie podczas bierzmowania przyjmuje imię Kamil
(nawiązujące do wodza rzymskiego Marcusa Furiusa Camillusa); jako "Cyprian Kamil Norwid"
będzie podpisywał swoje utwory, podkreślając w ten sposób swój ficyjny "rzymski rodowód".
W roku 1845 poznaje Marię Kalergis i jej damę do towarzystwa Marię Trembicką.
Zakochawszy się w pani Kalergis - jednej z najmodniejszych kobiet ówczesnej Europy,
adorowanej m.in. przez Franciszka Liszta w towarzystwie obydwu kobiet,
nie licząc się ze stanem swego majątku, odbył podróż po Włoszech.
Podobnie jak wcześniejsze wędrówki po kraju, i ta podróż miała w dużym stopniu
charakter edukacyjno-inicjacyjny, poecie dane było poznać najgłośniejsze
i najmodniejsze miejscowości ówczesnej Europy. Wreszcie przez Śląsk dociera do Berlina,
gdzie 10 czerwca 1846 roku zostaje aresztowany, do końca lipca przebywa w więzieniu.
Uwolniony wyjeżdża do Brukseli, następnie do Rzymu. Tutaj poznaje Adama Mickiewicza,
zaprzyjaźnia się z Zygmuntem Krasińskim, w maju 1848 uzyskał audiencję u papieża Piusa IX,
podróżuje po Morzu Śródziemnym. W roku 1849 przyjeżdża do Paryża.
Poznaje tu Juliusza Słowackiego, Fryderyka Chopina, Bohdana Zaleskiego. Angażuje się w działalność
ówczesnych stronnictw emigracyjnych, jego wypowiedzi publiczne stają się coraz bardziej kłopotliwe
chociażby dla stronnictwa Hotelu Lambert księcia Adama Czartoryskiego.
Coraz bardziej pogarsza się jego sytuacja materialna, korzysta z zasiłków Zygmunta Krasińskiego
i Augusta Cieszkowskiego; w roku 1851 dochodzi do konfliktu z Krasińskim,
Norwid odsyła mu jego listy. 29 listopada 1852 wyjeżdża do Londynu, a stamtąd żaglowcem
do Nowego Yorku. Mimo podejmowania się różnych dorywczych prac jego sytuacja
w Ameryce staje się beznadziejna; dramatyczne listy z prośbą o pomoc wysyła do znajomych,
także do Księży Zmartwychwstańców. Wreszcie 24 czerwca 1854 wyrusza w drogę powrotną
do Europy na okręcie parowym. W grudniu 1854 powraca do Paryża, którego ma już
nie opuścić do końca życia. Popada w coraz większą biedę, nasilają się konflikty ze znajomymi,
które pogłębia głuchota. W lutym 1877 zmuszony został zamieszkać w Ivry w Zakładzie
Świętego Kazimierza, przeznaczonym dla polskich sierot i weteranów (gdzie przebywał
Tomasz August Olizarowski - poeta, autor m.in. poematów Bruno i Zawerucha).
Umiera w nocy z 22 na 23 maja 1883; zaraz po jego śmierci w czasie porządkowania
pokoju spalone zostały papiery zgromadzone w kufrze pisarza. Pochowany na cmentarzu w Ivry,
po pięciu latach na skutek wygaśnięcia koncesji zwłoki zostały przeniesione do polskiego grobu
zbiorowego na cmentarzu w Montmorency; następnie - po wygaśnięciu piętnastoletniej koncesji
- do zbiorowego grobu domowników Hotelu Lambert.

Debiut poetycki w piśmiennictwie krajowym przyniósł Norwidowi początkowo uznanie ze
strony ówczesnej krytyki literackiej; rychło jednak okazało się, że jego twórczość niewiele
ma wspólnego z poetyką drugiej generacji romantyków, zaś jego poglądy nie przystają do
programów emigracyjnych stronnictw politycznych, niewiele mają także wspólnego z programem
pozytywizmu polskiego. Twórczość Norwida doczekała się odkrycia praktycznie w roku 1897,
kiedy to na tom Poezyj Norwida natrafić miał przypadkowo Zenon Przesmycki-Miriam.
Pełna edycja Pism wszystkich Norwida ukazała się jednak dopiero w latach 1971-1976.
Trwający od czasów Miriama-Przesmyckiego kult Norwida, uwikłany niejednokrotnie w racje
niewiele mające wspólnego z jakąkolwiek dyskusją estetyczną, zaowocował wypowiedziami
niekiedy swoją absurdalnością przekraczającą zarzuty najbardziej niechętnych czytelników.

Cyprian Norwid to poeta, prozaik, dramaturg, malarz i grafik, myśliciel, niejednokrotnie
wypowiadający się na tematy z różnych dziedzin z filologią włącznie, we wszelkich formach
swej twórczości prowadzący spór o oblicze cywilizacji nowożytnej, cywilizacji XIX wieku,
prowadzący przede wszystkim dialog z romantyzmem polskim - pozytywizm jako propozycja
intelektualna i światopoglądowa został przezeń po prostu zlekceważony, uznany za niegodny
poważnej refleksji. Wiele sądów o cywilizacji XIX wieku Norwida może zadziwiać swoją przenikliwością,
ale dobrze też pamiętać o tym, że nie brakuje tutaj ocen niesprawiedliwych, opinii anachronicznych
czy po prostu mających swe źródło w rozgoryczeniu człowieka, zawiedzionego w swoich nadziejach.
W drugiej połowie XIX wieku polemizując z poglądami Darwina, rozwiązując problem kwadratury koła,
wreszcie snując typowe dla romantyków dociekania filologiczne uważany był za postać dziwaczną
i w najlepszym wypadku godną politowania.  Oryginalna koncepcja poezji, oparta na strukturze
paraboli, wykorzystująca szczególną odmianę ironii, a także koncepcja milczenia i tragedii wysokiej
dopiero współcześnie doczekała się uznania i prób interpretacji. Poglądy społeczne Norwida zadziwiają
swoją przenikliwością, wykazują wiele analogii z pracami współczesnych krytyków kultury masowej.